دولت‌خانه | مسعود پایمرد

امروز، دولتخانه‌ام دوساله شد. خانه‌ی کوچکی که در طول این 24 ماه گذشته، دیدگاه‌ها و افکارم را در آن ثبت کرده‌ام، برادری‌اش را ثابت کرده و به گمانم دیگر می‌تواند ادعای ارث و میراث کند!

بعید نیست اگر شما، به عنوان خواننده‌ی این سطور با خود بگویید چرا نویسنده، در روزگار جولان شبکه‌های اجتماعی و نرم‌افزارهای پیام‌رسان، این بستر کهنه و رنگ و رو رفته، وبلاگ، را برای انتشار افکار، عقاید و دل‌نوشت‌های خویش برگزیده است؟

اما، پاسخ برای من روشن است.

نخست آن که هیچ تمایل ندارم آن‌چه با صرف وقت و بذل توجه می‌نویسم، پس از گذر چند ماه، یا حتی چند روز، در میان باتلاق این بسترهای جدید گیر بیفتد و در دل این صحرای داغ مدفون شود.

آن‌گاه که دست به قلم می‌برم و می‌نویسم، تلاش می‌کنم محتوایم، محتوای همیشه سبز باشد. محتوایی که سودمندی‌اش منحصر به زمان نبوده و پس از گذشت چندسال نیز قابل استفاده باشد.

گمان می‌کنم نوشتن چنین محتوایی در فضایی مثل اینستاگرام با نابود کردنش هیچ تفاوتی ندارد. بدون تعارف، کداممان به خاطر می‌آوریم که حتی در قسمت مطالب ذخیره شده‌ی اینستاگرام یا تلگراممان چه چیزهایی انبار کرده‌ایم؟ آن چه یک بار دیده‌ایم و از آن گذشته‌ایم پیشکش...

اما نوشتن در وبلاگ، حداقل سودش این است که تضمین می‌کند نوشته‌ی شما (به شرط رعایت اصول سئو) هیچ‌گاه گم نخواهد شد و هرگاه جوینده‌ای، حتی آن که با شما و وبلاگتان آشنا نباشد، دنبال چیزی با آن مضمون بگردد، به مقصود خواهد رسید.

دومین دلیل این است که من پیش و بیش از دیگران، برای خودم می‌نویسم و میل ندارم جو غالب شبکه‌های اجتماعی و ترندهای گاه به گاه آنان، روی سلیقه‌ام تاثیر بگذارد و باعث شود تحت تاثیر این فضا، محتوایی تولید کنم.

سومین دلیل این است که با نوشتن در این فضا سیر افکار و تکامل قلمم را راحت‌تر متوجه می‌شوم و ارزیابی می‌کنم. به علاوه می‌توانم هرگاه لازم شد به راحتی خواننده را به مطالب قبلی‌ام ارجاع دهم یا مطلبی که بعدا می‌نویسم را به نوشته‌ی پیشین متصل کنم.

و در نهایت، گمان می‌کنم موقعی که سراغ وبلاگ می‌آییم و دست به قلم می‌بریم، ناچاریم برای مطالب‌مان وقت بیشتری صرف کنیم و این ما را از پرگویی و سطحی گویی دور می‌کند.

برای نوشتن مطبی در وبلاگ، ناچاریم بگذاریم ایده خوب در ذهنمان خیس بخورد، تمام جوانب خودش را نشان دهد و در نهایت ارتباطش را با سایر افکار و ایده‌هایمان نمایان کند.

سپس بسیار باید تلاش کنیم تا با پس و پیش کردن واژه‌ها و پاراگراف‌ها بهترین و شفاف‌ترین شیوه را برای انتقال دیدگاهمان به مخاطب بیابیم.

حال آن که وقتی انتشار محتوا در شبکه‌های اجتماعی به راحتی یک لمس اتفاق می‌افتد، ممکن است چندان حساسیتی در خصوص آن‌چه می‌گوییم و شیوه‌ای که می‌گوییم نداشته باشیم و به جوانب مختلف آن به تفصیل نیندیشیم.

در حقیقت، فکر کردم بد نیست اگر در روز دوسالگی دولتخانه، اندکی از مزایای نوشتن در وبلاگ هم بنویسم و بگویم چرا این فضا را برای تخلیه‌ی افکار و احساساتم برگزیده‌ام.

در نهایت باید این مطلب را با سپاس بسیار از دو نفر به پایان برسانم:

نخست، خانم زینب رمضانی (+). وبلاگ نویسی کهنه‌کاری که مرا هم به نوشتن در این فضا ترغیب کرد و این خانه با اصرار ایشان شکل گرفت. همراه خوش‌فکری که در ادامه‌ی مسیر نیز دیدگاه‌هایش باعث رشد و تکامل پیوسته‌ی دولتخانه شده است.

من از کودکی با فضای نوشتن و وبلاگ آشنا بودم. ولی هیچ گاه در این زمینه‌، تجربه‌ای پیوسته و حرفه‌ای نداشتم و اکنون، کسب این تجربه‌ی پیوسته و خوب را به ایشان مدیونم.

و دوم، خانم رومینا کاوه آهنگران، که همان روزهای نخست، به درخواست من و بی هیچ مزد و منتی، زحمت طراحی تایپوگرافی دولتخانه را کشیدند.

داشتن یک گرافیست آشنای ماهر ولی بی ادعا، امتیاز خیلی بزرگی است که من البته در این زمینه دو امتیاز دارم!!!

در حقیقت، در طول این مدت، هیچ‌گاه فرصت نشده بود تا از این دو بزرگوار تشکر کنم. فکر کردم الان بهترین موقع برای این کار است. چرا که به قول معروف «من لم یشکر المخلوق، لم یشکر الخاق».

و در نهایت، امیدوارم خوانندگان این مطلب هم تجربه‌ی نوشتن در وبلاگ را از خودشان دریغ نکنند و من در این شنا کردن خلاف جهت آب، شریک جرمی پیدا کنم!

پی‌نوشت: عکس ابتدای این مطلب از برادرم سعید پایمرد است. (+)

مروری بر آمار دولتخانه در پایان دومین سال